sábado, noviembre 25, 2006

Reflexiones

Como siempre, después de una mala racha toca una reflexión. Primero de todo, comentar que he estado a punto de borrar el blog en muchas ocasiones, poque total, para lo que lo uso... Pero mira, al final he decidido dejarlo, por si alguien se anima a cotillear, y si no pues para mi, para escribir un rato cuando me apetezca ^^. En estos últimos tiempos me he dado cuenta de que tengo que ser más responsable (sobretodo con mis estudios), pero sobretodo de que soy más niña de lo que pensaba.

Quizá por ciertas cosas que me han pasado a lo largo de mi vida me he esforzado por madurar y por aparentar algo que no era, tanto que al final hasta yo misma me lo he creido. Pero todavía hay cosas a las que me es muy duro enfrentarme. He salido un poco escarmentada, y por el camino he deteriorado una relación de amistad que yo apreciaba mucho... pero creo que lo importante es que he aprendido la lección y poco a poco las aguas volverán a su cauce (y recuperaré mi amistad perdida xD). Pero esta vez no pienso obsesionarme, conozco mis limitaciones y haré las cosas poco a poco, a mi ritmo...

También todas esas cosas malas han hecho que quisiera esforzarme en demostrarme a mi misma de lo que podía ser capaz, y me han hecho conseguir muchas otras que son bastante buenas: he dejado de fumar, estoy adelgazando y voy al gimnasio. Puede parecer una gilipollez, pero me siento infinitamente mejor desde que sé que estoy haciendo lo que debería (bueno, el tema estudios está pendiente, y eso me quita un poco el sueño... pero es cuestión de tiempo que lo solucione). A diferencia de otras crisis en mi vida, esta vez me he sentido muy apoyada por mucha gente de mi entorno y me he dado cuenta de lo egoista que fuí al pensar que estaba sola y al no valorar muchas de las manos que la gente me había tendido (muchas gracias a todos los que os habeis preocupado por mi, un besazo! :3). En ese sentido ahora mismo mi vida es miel ;P. Me siento querida por mucha gente y poco a poco empiezo a quererme yo también, lo que me está ayudando a recuperar mi fuerza, la alegría y la vitalidad que siempre he tenido.

Así que, aunque todavía haya días en los que estoy decaida, creo que empiezo a recuperarme y la situación empieza a ser inmejorale en mi entorno familiar (últimamente mi madre y yo hemos estado muy unidas), en el profesional (aunque sea una mierda, me encanta mi trabajo y la gente con la que me relaciono en él), en el personal (por lo que he comentado antes de las muestras de cariño que he recibido de mis amigos) y también el comprobar que tengo más fuerza de voluntad de lo que yo pensaba. Ahins, si es que me infravaloro ;P

Una cosa de la que me he dado cuenta, y con esto no me pienso enrollar mucho (si eso otro día, que hoy tengo sueño), es que la gente tiene los pies demasiado puestos en la tierra. Lo digo porque yo soy una persona soñadora y con un millón de ilusiones y me he dado cuenta de que la mayoría no suelen ser tan fantasiosos como lo soy yo. Eso en parte me hace sentirme una cría incomprendida, pero por otra parte hace que me ponga triste... la gente está perdiendo la capacidad de soñar, no sé hasta que punto eso puede ser bueno... vale que a mi se me va mucho (estoy toda loca xD), pero yo necesito la ilusión de mis sueños para levantarme cada día, sino no podría seguir adelante... y con esto tampoco quiero decir que te pases el día en las nubes y te olvides de la realidad, simplemente que es bueno usar los sueños como aliciente ^^

Toma tocho-post xD

1 Comments:

Anonymous Anónimo dice...

huola! així que propet estem xD. Jo també soc de València. Estava fent una de les meues cerques raretes pel google i he acabat ací, què bé escrius, tu. A banda del que pugen suposar els sentiments que plasmes als textos(encara que no els he llegit tots), si son bons o dolents, els expliques d'una manera molt bonica, gràcies per deixar que et puguem llegir. Si vols que ens coneguem Prometeo96@hotmail.com, i digues-me "patata" quan em trovis conectat (:

5:15 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home